ผักบุ้ง ไม่ว่าจะเป็นผักบุ้งจีน ผักบุ้งไทย หรือผักบุ้งอื่นๆ มีโรคที่สำคัญที่สุด คือ โรคราสนิมขาว (White rust) อาการที่พบเห็น แบ่งออกเป็น 2 แบบ ตามลักษณะการเข้าทำลายและอาการที่แสดงออก 1. อาการเฉพาะแห่ง จะเกิดขึ้นตรงจุดที่เชื้อเข้าทำลาย เกิดจุดสีเหลืองซีดที่ด้านบนของใบ ต่อมาอีก 2-3 วัน ด้านในตรงกันข้ามจะเกิดแผลเป็นกระจุกสีขาว ซึ่งกระจุกสีขาวคือสปอร์เชื้อรา มองดูเป็นตุ่มนูนเล็กๆ ขนาด 1-2 มิลลิเมตร ถ้าเกิดตุ่มมากๆ จะเชื่อมติดกันเกิดเป็นแผลใหญ่ ทำให้มีขนาดรูปร่างไม่แน่นอน แต่เมื่อเกิดแผลขึ้นแล้ว ผิวด้านบนของใบจะแสดงอาการซีดและเหลือง ในตอนแรกใบจะเริ่มโป่งพองออกมาเป็นปุ่มปมคล้ายๆ ผิวมะระและไม่ราบเรียบ ส่วนใหญ่อาการเฉพาะแห่งจะพบมากในใบ แต่บางครั้งก็ไปเกิดกับส่วนของลำต้นหรือก้านใบได้ 2. การแพร่กระจายที่เกิดขึ้นจากการแพร่เชื่อเข้าไปในพืช ทำให้พืชแสดงอาการเป็นปุ่มปมหรือบวมขึ้น จะเกิดที่ส่วนลำต้น กิ่งก้านตามข้อและโคนต้น บางครั้งเกิดที่ก้านดอก แต่จะไม่มีสปอร์ปรากฎออกมา สำหรับอาการอีกลักษณะหนึ่ง คือ ตาผิดปกติ เช่น มีตาหลายตา ส่วนลำต้นจะหนาป้อม ใบมีรูปร่างผิดปกติหรือบิดเบี้ยวเป็นหยักคลื่น เชื้อสาเหตุของโรคชื่อ Albugo ipomoea-aquaticae เป็นเชื้อราชั้นต่ำ ต้องการความชื้นสูงในการเจริญเติบโตและการเข้าทำลาย เชื้อสามารถอยู่ข้ามฤดูอาศัยอยู่กับพวกวัชพืช วิธีการกำจัดคือ เก็บต้น ใบ เศษซากต้นที่เป็นโรคออกไปจากแปลง รวมถึงวัชพืช ผักบุ้งป่า อย่าให้มาเป็นแหล่งที่อยู่อาศัยสะสมของโรค ในแปลงที่เกิดโรคควรหาพืชอื่นมาปลูกหมุนเวียน 2-3 ปี หลีกเลี่ยงการปลูกซ้ำที่เดิม ระวังการรดน้ำขณะที่เกิดโรคระบาดไม่ควรใช้การสาดน้ำแรงๆ หรือเครื่องพ่นน้ำแรงดันสูง เพราะจะทำให้เชื้อแพร่กระจายจากจุดที่เกิดโรคไปยังต้นอื่นๆ ที่ข้างเคียง ควรให้น้ำตอนเช้ารดน้ำในปริมาณที่เหมาะสม เพื่อให้น้ำระเหยไม่สะสมความชื้น ถ้าจำเป็นต้องฉีดพ่นน้ำ ก็ควรกำจัดผักบุ้งที่เป็นโรคออกไปจากแปลง และฉีดพ่นสารป้องกันกำจัดโรค เช่น แมนโคเซบ ริดโดมิล และเบโนมิล หากคิดว่าไม่คุ้มทุน อาจใช้วิธีการตัดแต่งผลผลิตก่อนออกจำหน่าย สามารถนำผักบุ้งที่เป็นโรคไปบริโภคได้ไม่ก่อเกิดอันตรายต่อคน ยกเว้นเชื้อรา Aspergillus ที่สร้างสารพิษอะฟลาทอกซินที่เป็นอันตรายต่อคน